Στο πλαίσιο της αντικατάστασης της διά ζώσης εργασίας με την εξ αποστάσεως [remote] εργασία, προβλέπεται η απαγκίστρωση από συγκεκριμένες πλατφόρμες επικοινωνίας (βλ. Zoom, Teams) και η αντίστοιχη υιοθέτηση «νομαδικών» εργασιακών συνθηκών. Σε αυτό το πλαίσιο μάλιστα εγγυάται η παραγωγικότητα των εργαζομένων που πρόκειται να συναντώνται και να συνεργάζονται απόλυτα ψηφιακά (ή μάλλον τα avatars αυτών) αλλά και να παρακολουθούνται απομακρυσμένα και μάλιστα σε μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση (‘productivity monitoring’). Η «ρομποτικοποίηση» της εργασίας θα εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς – πέραν της βιομηχανικής παραγωγής και της εστίασης – ενώ η χρήση micro-chips θα επιβεβαιώσει την πρακτική εφαρμογή της εποχής των Cyborg. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η «αύξηση της επικοινωνίας», με έναν τρόπο που θυμίζει μάλλον ένα ιδιότυπο μοντέλο διεπικοινωνίας, όπου η επαφή αντικαθίσταται από μετρήσεις και ερμηνείες «φυσιολογικών αποκρίσεων». Η σύντονη αναφορά στις παραπάνω μετρήσεις και ερμηνείες ακόμα και για «συναισθηματικά πλούσιες εργασίες» (εδώ βλ. και ‘politics of emotions’) παραμένει παρ’ όλα αυτά ανοιχτή, αν εξαιρέσουμε την ιδέα των «τηλεπαθητικών ομάδων» με ενσυναίσθηση και σχετικών εργαλείων παρακολούθησης ακόμα και συναισθημάτων (‘emo-surveillance tools’).