Η ενεργειακή ανασφάλεια και η κλιματική αλλαγή πιέζουν τις αλυσίδες εφοδιασμού, αλλά στην Ευρώπη ενισχύεται η συνεργασία. Οι ιδιοκτήτες φορτίων, οι πάροχοι logistics και τα λιμάνια μοιράζονται δεδομένα και ψηφιακά εργαλεία για μεγαλύτερη διαφάνεια και καλύτερη αξιοπιστία. Σύμφωνα με τον Nicholas Mazzei, Αντιπρόεδρο Βιωσιμότητας Ευρώπης, DP World, εξετάζει πώς ο τομέας της αλυσίδας εφοδιασμού στην Ευρώπη συνεργάζεται για να αντιμετωπίσει τους τρέχοντες περιορισμούς και τη συμφόρηση. Οι ευρωπαϊκές αλυσίδες εφοδιασμού βρίσκονται υπό πίεση εδώ και χρόνια, ωστόσο, «η πραγματική ιστορία σήμερα είναι η ανθεκτικότητα και η συνεργασία». Σε όλη την Ευρώπη, «οι ιδιοκτήτες φορτίων, οι πάροχοι logistics και οι λιμενικές αρχές μοιράζονται δεδομένα και συνδυάζουν ψηφιακά εργαλεία με επιτόπιες βελτιώσεις για να διατηρήσουν τη ροή του εμπορίου». Το κοινό στοιχείο είναι «περισσότερο πραγματιστική συνεργασία παρά πανικός ή ταχύτητα με κάθε κόστος».
Η διαφάνεια είναι πλέον πολιτισμική αλλαγή: «οι ανταγωνιστές είναι πλέον πρόθυμοι να μοιραστούν επιλεγμένα δεδομένα, και όπου είναι δυνατόν, τα λιμάνια και οι μεταφορείς ευθυγραμμίζουν τα φυσικά και ψηφιακά τους περιουσιακά στοιχεία, έτσι ώστε όλοι να βλέπουν την ίδια «ενιαία εκδοχή της αλήθειας»». Οι καινοτομίες στα συστήματα λειτουργίας τερματικών (TOS) επιτρέπουν την αναγνώριση σημείων συμφόρησης πριν αυτά προκύψουν και τη συνεργασία για σχέδια. Ρυθμιστικές πρωτοβουλίες όπως η Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) της ΕΕ και ο Κανονισμός eFTI επιταχύνουν την υιοθέτηση ηλεκτρονικών δεδομένων και την απαίτηση για ακριβείς και κοινοποιήσιμες πληροφορίες, επιβραβεύοντας «όσους επενδύουν σε διαλειτουργικά συστήματα, όχι απλώς σε αυτόνομα εργαλεία».
Η συνεργασία είναι και φυσική. Αυτό περιλαμβάνει την επέκταση τριτροπικών εσωτερικών τερματικών σταθμών. Η αποτελεσματικότερη συνεργασία επιτυγχάνεται μέσω συγκεκριμένων ενεργειών, όπως «συγχρονισμένες ώρες πύλης μεταξύ ενός τερματικού σταθμού και ενός σιδηροδρομικού φορέα, ώστε τα τρένα να μην μένουν σε αδράνεια» και «κοινά συστήματα ραντεβού, ώστε οι μεταφορείς να μην έχουν διπλές κρατήσεις». Η συνεργασία «δεν είναι ένας τέλειος «πύργος ελέγχου» που βλέπει και κατευθύνει τα πάντα σε πραγματικό χρόνο, και δεν είναι μια μαγική λύση για τη συμφόρηση». Είναι «μια σειρά στοχευμένων συμφωνιών – σχετικά με τα παράθυρα, τα πεδία δεδομένων, τις παραδόσεις και τα κίνητρα – που βοηθούν το δίκτυο να απορροφά τους κραδασμούς με λιγότερο δράμα και όσο το δυνατόν πιο βιώσιμα». Γι' αυτό, «η γλώσσα στον τομέα μετατοπίζεται σιγά-σιγά από το «πιο γρήγορα» στο «πιο σταθερά»».
Η επόμενη φάση περιλαμβάνει την κλιμάκωση και την απόδειξη. Με τη CSRD να αυξάνει τις προσδοκίες για ελεγχόμενα δεδομένα της αλυσίδας αξίας, ο κλάδος θα πρέπει «να αποδείξει, όχι απλώς να ισχυριστεί, πώς μετακινήθηκαν τα αγαθά και ποιες εκπομπές ρύπων εξοικονομήθηκαν». Θα παρατηρηθεί «περισσότερη «δικτυακή σκέψη». Αντί να προστίθεται χωρητικότητα μεμονωμένα, «οι επενδύσεις θα διαδοθούν έτσι ώστε να ξεκλειδώνουν επιλογές σε ολόκληρο τον διάδρομο».
Το σαφές μάθημα από την πρόσφατη εμπειρία της Ευρώπης είναι ότι «όταν η πίεση αυξάνεται, η νικητήρια κίνηση σπάνια είναι να προχωρήσεις μόνος σου». Είναι να:
- «μοιραστείς αρκετά δεδομένα για να χτίσεις εμπιστοσύνη»,
- «να δημιουργήσεις επαρκείς επιλογές μεταφοράς για να διασπείρεις τον κίνδυνο και να μειώσεις τις εκπομπές άνθρακα», και
- «να ευθυγραμμίσεις αρκετές διαδικασίες ώστε οι συνεργάτες να μπορούν να προσαρμόσουν τα σχέδιά τους από κοινού».
