Όταν οι κυβερνήσεις της Ελβετίας και της Ιταλίας συνεργάστηκαν για να επανασχεδιάσουν τα αλπικά σύνορα που χωρίζουν τις δύο χώρες πέρυσι, λόγω της ταχείας υποχώρησης των παγετώνων, έθεσαν στο επίκεντρο μια πρόκληση που αναμένεται να αντιμετωπίσουν πολλά έθνη που έχουν φυσικές δομές που σηματοδοτούν εδάφη.
Ευτυχώς, πρόκειται για μια διαδικασία συνεργασίας, η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι η εν λόγω γη δεν ανήκει σε ιδιώτες και ότι τα εθνικά σύνορα βρίσκονται στην κορυφή μιας βουνοκορφής που τα τελευταία χρόνια έχει δει τη διαχωριστική γραμμή της Ελβετίας να μετατοπίζεται στο ιταλικό έδαφος.
Ανεξάρτητα από τις απόψεις σχετικά με την κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη, οι παγετώνες του πλανήτη υποχωρούν όλο και περισσότερο, παρά τις εποχιακές διακυμάνσεις και ανεξάρτητα από τη φυσική κίνηση των παγετώνων που προκαλείται από παράγοντες όπως η εσωτερική παραμόρφωση. Όπως και οι κρατήρες της Σιβηρίας που αποτελούν πλέον αντικείμενο έντονης επιστημονικής εξέτασης, έτσι και οι μεταβαλλόμενες ορεινές εκτάσεις εστιάζουν έντονα στο τι σημαίνουν για τους πληθυσμούς - ειδικά για εκείνους που βρίσκονται ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα έθνη.
Μια έκθεση της Swiss Academy of Sciences που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο διαπίστωσε ότι το 2024, παρά τον «εξαιρετικά μεγάλο όγκο χιονιού κατά τη διάρκεια του χειμώνα» - περίπου 30% περισσότερο από τον μέσο όρο - μια τεράστια σκόνη που μεταφέρθηκε από τη Σαχάρα επιτάχυνε το λιώσιμο του χιονιού και οδήγησε σε απώλεια 2,5% του όγκου των παγετώνων.
«Η υποχώρηση των γλωσσών των παγετώνων και η διάλυσή τους συνεχίζονται αμείωτα ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής», αναφέρεται στην έκθεση. «Τα προηγούμενα έτη 2022 και 2023 εξαφανίστηκε συνολικά το 10% του όγκου των ελβετικών παγετώνων, περισσότερο από ό,τι είχε καταγραφεί ποτέ στο παρελθόν. Η απώλεια περίπου 2,5% που καταγράφηκε φέτος είναι επίσης υψηλότερη από τη μέση τιμή της τελευταίας δεκαετίας».
Αυτή η απώλεια 10%, εξαιρουμένων των μέτρων του τρέχοντος έτους, ήταν μεγαλύτερη σε 24 μήνες από ό,τι σε ολόκληρη την περίοδο από το 1960 έως το 1990. Σε μια μελέτη του 2023, οι επιστήμονες μοντελοποίησαν ότι η «μέτρια» αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 1,5 °C, που είναι το βασικό όριο της Συμφωνίας του Παρισιού το οποίο είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσουμε, θα είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστεί περισσότερο από το ένα τέταρτο της σημερινής παγετώδους κάλυψης της Γης μέχρι το 2100.

Το σενάριο Ελβετίας-Ιταλίας δεν θα είναι ένα μεμονωμένο παράδειγμα μετατόπισης των συνόρων καθώς αλλάζει το φυσικό περιβάλλον. Η Sálajiegna, ένας παγετώνας που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Νορβηγίας και Σουηδίας, έχει δύο «γλώσσες» πάγου, η μία που εκτείνεται στη Νορβηγία και η άλλη στη Σουηδία. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο παγετώνας έχει υποχωρήσει με ρυθμό περίπου 20 μέτρων ετησίως- το 2013, οι αλλαγές είχαν επίσης ως αποτέλεσμα αλλαγές στην πρόσβαση στο νερό εκατέρωθεν των συνόρων.
Πηγή: https://newatlas.com/environment/moving-borders-countries/

Photo: pdimaria / pixabay

[Το φαινόμενο των "κινούμενων συνόρων" έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη, την οικονομία και τους κλάδους των χωρών που επηρεάζονται. Οι επιπτώσεις αυτές μπορεί να είναι αρνητικές, όπως η αβεβαιότητα, η αστάθεια και η διαταραχή των υποδομών και του εμπορίου. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν και θετικές επιπτώσεις, όπως η δημιουργία νέων ευκαιριών για τις επιχειρήσεις που είναι σε θέση να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.

Είναι σημαντικό για τις κυβερνήσεις και τις επιχειρήσεις να λαμβάνουν υπόψη τις πιθανές επιπτώσεις των αλλαγών στα σύνορα και να λαμβάνουν μέτρα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και την αξιοποίηση των ευκαιριών που μπορεί να προκύψουν.]